Bazylika Sacre Coeur dumnie wznosi się na szczytach dzielnicy Montmarte. Jest kolejnym niesamowicie charakterystycznym elementem Paryża. Bazylika jest jedną z niewielu tak chętnie odwiedzanych przez turystów świątynią, która nie znajduje się w centralnej, historycznej części miasta.

Bazylika Sacre Coeur – historia

Prace nad budową Sacre Coeur, które trwały 39 lat, rozpoczęto w 1875 roku. Sama inicjatywa powstała pięć lat wcześniej, kiedy to grupa katolików złożyła ślubowanie, że doprowadzą do wybudowania kościoła poświęconego sercu Chrystusa, jeżeli Paryż bezpiecznie przetrwa pruskie oblężenie. Jednym z nich był Alexandre Legentil, które serce przechowywane jest w kamiennej urnie w krypcie pod bazyliką.

Panorama miasta ze schodów bazyliki
Panorama miasta ze schodów bazyliki

Po klęsce w wojnie z Prusami (w 1871 roku) władze kościoła w 1873 roku wzięły odpowiedzialność za inicjatywę wiernych i w dwa lata później rozpoczęła się jej budowa. Jej projektant, Paul Abadie, nawiązał do stylu romańsko-bizantyjskiego wzorując się na katedrze St-Front w Perigueux.

Mierząca 83 metry wysokości zbudowana jest z kamienia z Chateau-Landon, tzw. trawertynu, którego cechą charakterystyczną jest to, że pod wpływem deszczu wydziela kalcyt, który bieli mury. To właśnie dzięki temu zawdzięcza swój piękny biały kolor.

Fasadę zdobi trójłukowy portyk w którym umieszczono brązowe posągi Joanny d’Arc i świętego Ludwika, ponad którymi widnieje postać Chrystusa. Na drzwiach z brązu przedstawione są sceny z życia Jezusa.

Bazylika wewnątrz

Warto jest wejść do środka, by zobaczyć jej obszerne wnętrze, które zdobią liczne mozaiki. W tym jedna z największych na świecie, na sklepieniu nad prezbiterium, według projektu Luc Oliviera Mersona i Marcela Magne’a przedstawiająca Chrystusa w Majestacie (powstała w latach 1912-1922). Pondto z wystroju warto wymienić jeszcze srebrny posąg w stylu renesansowym, dzieło Paula Bruneta „Madonna z Dzieciątkiem” (1896), organy zbudowane przez Aristide’a Cavaille’a-Cola i witraże Fernanda Legera.

Bazylika Sacre Coeur wewnątrz

Najbardziej charakterystycznymi elementem bazyliki jest jej centralna kopuła oraz stojąca obok dzwonnica. Co ciekawe, wierzchołek kopuły jest drugim co do wysokości punktem Paryża po Wieży Eiffla! Aby się na nią dostać, trzeba pokonać blisko 250 spiralnych schodków. Z kolei ośmioboczna dzwonnica mierzy 77 metrów i mieści jeden z najcięższych dzwonów na świecie: Savoyarde (Sabaudczyk) o 3 metrach średnicy i masie 18,5 tony. Samo jego serce waży 850 kilogramów!

Warto jeszcze zajrzeć do krypt pod bazyliką, z relikwiami i posągami świętych z całej Francji. Ponoć znajduje się tam nawet Najświętsze Serce Jezusa.

Budowa bazyliki została zakończona w 1914 roku, ale konsekrowana została dopiero po wojnie, w 1919 roku.

Zwiedzanie Sacre Coeur

Samo wejście do bazyliki nie jest odpłatne. Można to zrobić w godzinach otwarcia świątyni od 6:00 do 22:30.

Wejście na kopułę

Wejście znajduje się po lewej strony świątyni (nie wchodzimy do środka). Do pokonania jest ok. 300 schodów! Brak windy.

Wejście w godzinach 8:30 – 20:00 (od maja do września) oraz 9:00 – 17:00 (od października do kwietnia).

Ceny wejścia na górę są ruchome i strona internetowa bazylia nie publikuje aktualnej taryfy.

Bazylia Sacre Coeur – miejsce wieczornych spotkań

Warto wygospodarować sobie na to wzgórze tyle czasu, by oprócz zwiedzania przysiąść na schodach rozciągających się pod bazyliką. Mozna się tu rozkoszować nie tylko oszałamiającą panoramą miasta, ale i lokalną atmosferą, podziwiając np. zachód słońca.

Schody przed bazyliką Sacre Coeur
Schody przed bazyliką – miejsce wieczornych spotkań

Jest to bardzo modne miejsce wśród młodych Paryżan, gdzie spotkają się pijąc wino, czy piwo na świeżym powietrzu. Towarzyszą temu grupy artystów amatorów, sesje zdjęciowe baletnic, modelek, występy śpiewaków etc. Naprawdę jest to miejsce warte polecenia, a jeżeli wyda wam się nazbyt „ulicznie”, zaledwie 200 metrów obok przy Place du Tertre możecie przysiąść w jednej z kawiarenek lub restauracji, chociażby w słynnym La Mere Catherine 🙂

Ciekawostka
La Mere Catherine uchodzi za najstarsze paryskie bistro w mieście. Jego początki sięgają 1814 roku, kiedy to po bitwie paryskiej carscy żołnierze z kozackich oddziałów przybyli się tu stołować i zaczęli wołać „Bystro!” – domagając się szybkiej obsługi i w ten sposób powstała nowa forma lokalu gastronomicznego szybkiej obsługi.

Więcej o tej części miasta:

3 komentarze

  1. Byłam w Paryżu w podróży poślubnej, potem wiele razy w podróżach… służbowych ( zawsze biegiem) i zwykle latem, a teraz…po latach …wkrótce zimą, Sylwestrowo. Już bez pośpiechu, ze spokojnym planem zwiedzania i z wykorzystaniem rad m.in. stąd. Dziękuję za dobrze skonstruowane opisy, szybkie podpowiedzi.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Opublikuj komentarz